Dag: 22 januari 2012

HongarijeEen reactie plaatsen

Zweedse Raoul Wallenberg in eigen land niet bijster geliefd [Susanne Berger]

brabosh

Raoul Wallenberg – Sweden’s Not-So-Favourite Son

door Susanne Berger [bron: The Local]

De Zweedse regering heeft aangekondigd dat het 2012 als officieel “Raoul Wallenberg Jaar” zal aanwijzen en de eer is meer dan verdiend. Geplande gebeurtenissen zullen de opmerkelijke moed die de Zweedse zakenman vertoonde, benadrukken toen hij in juli 1944, op éénendertigjarige leeftijd, een diplomatieke benoeming aanvaarde om naar Boedapest in Hongarije te reizen om de confrontatie aan te gaan met de wrede doodsmachinerie van de Nazi’s.

Tegen de tijd dat Wallenberg daar arriveerde waren reeds een vijfhonderdduizend Joden afkomstig van het Hongaarse platteland door de Nazi-machinerie verzwolgen en de rest van zo’n tweehonderdduizend Joden die in de hoofdstad waren achtergebleven stond hetzelfde lot te wachten. Gedreven door de gestage energie van de jonge Zweed, slaagde hij erin om via een uitgebreid netwerk van diplomatieke collega’s en andere helpers om duizenden Joden van Boedapest te redden.

Reeds tegen het einde van de oorlog had de reputatie van Wallenberg haar legendarische status bereikt. Echter, in januari 1945 werd de redder zelf een slachtoffer toen hij als gevangene in de Goelagkampen van Stalin verdween. Grotendeels aan zijn lot overgelaten door zijn geboorteland, leidde het beschamende gebrek aan inspanningen om hem te helpen, in 2001 tot een publieke verontschuldiging aan de familie van Wallenberg door de toenmalige Zweedse premier Göran Persson.

De verhouding van Zweden met wat toch zijn favoriete zoon had moeten zijn, is altijd erg ingewikkeld geweest. Voor zijn landgenoten is hij vaak een problematische held gebleken; iemand die wordt bewonderd, maar niet universeel geliefd. Terwijl de reputatie van Wallenberg in het buitenland gestaag toenam (hij is ereburger van de V.S., Canada en Israël), wijdde Zweden tot 1997 geen officieel gedenkteken om hem aldus de nodige eer te betonen. Zoals kon verwacht worden, zal de herdenking van 2012 opnieuw worden aangepast en grotendeels bestemd zijn voor het buitenlandse publiek.

“Het officiële Raoul Wallenberg Jaar dient hoofdzakelijk om hem te gebruiken om Zweden in het buitenland te adverteren als een moreel hoogstaand land,” zegt kunsthistoricus Tanja Schult die Wallenberg als cultureel symbool heeft bestudeerd. “Maar het verduistert het feit dat de werkelijke kwaliteiten van Wallenberg – onafhankelijk, gewetensvolle gedreven actie – in schril contrast staan tot de officiële houding van Zweden ten aanzien van de Europese Joden, op zijn minst tot aan 1942/43, en een belangrijke bron van conflict vormde in zijn eigen land.”

Snel verder lezen KLIKKEN op–>> Lees verder “Zweedse Raoul Wallenberg in eigen land niet bijster geliefd [Susanne Berger]”

UNRWA farceEen reactie plaatsen

De creatie van de ‘eeuwige Palestijnse vluchteling’ door de Verenigde Naties

brabosh

De partijdige rol van de Verenigde Naties in de kwestie van de Palestijnse vluchtelingen wordt overduidelijk geïllustreerd door deze inkompoort van het Palestijnse vluchtelingenkamp AIDA van de UNRWA in Bethlehem, Judea. Bemerk de auto links met ‘U N’ en de blauwe VN-vlag in de mast links naast de poort. Die poort werd gebouwd en betaald door de Verenigde Naties via de UNRWA. De poort heeft de vorm van een sleutelgat met een grote sleutel er bovenop, symbool van de Palestijnse “terugkeer naar Israël”. Iemand zal die mensen – 63 jaar na dato – toch ooit duidelijk moeten maken dat geen terugkeer mogelijk is naar iets wat niet [meer] bestaat, waar ze nooit zijn geweest en waar zij slechts vage herinneringen koesteren aan wat hun verdwenen voorvad’ren ooit over hun fabelachtige ‘ouderlijke heimat’ hebben verhaald. De “terugkeer” van 7 miljoen Palestijnse afstammelingen van vluchtelingen naar Israël betekent de feitelijke vernietiging van Israël. Waarom zou Israël zichzelf willen vernietigen?

Der ewige Flüchtling

bron: Tapfer im Nirgendwo
vertaling: E.J. Bron [bron]

Neutraliteit is niet alleen een vreemd woord in de discussie rondom het Midden-Oostenconflict, ze is zelfs zo´n minderhedentaal geworden, dat zelfs niet eens de helden van de pen, om het even van welke rang, welke partij of welke krant dan ook, het merken dat hun verslaggeving uitpuilt van eenzijdigheden.

Exemplarisch voor de eenzijdigheid, die niet meer als zodanig wordt waargenomen, zou ik een begrip willen opvoeren, dat in de discussie van het Midden-Oostenconflict inmiddels als neutraal woord wordt gebruikt: “Vluchteling”. Ik zal nu aantonen, dat dit begrip alleen dan logisch kan worden gebruikt wanneer de ene zijde iets wordt toegestaan dat de andere zijde wordt onthouden.

Toen op 29 november 1947 in naam van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties met tweederde meerderheid zowel aan de Israëlische zijde als aan de Arabische zijde de oprichting van een desbetreffende onafhankelijke staat werd aangeboden, nam de Israëlische zijde dit aanbod aan, terwijl de Arabische zijde het aanbod van hun onafhankelijke land afsloeg en in plaats daarvan samen met Egypte, Saoedi-Arabië, Jordanië, Libanon, Irak en Syrië deelnam aan een gezamenlijke oorlog ter vernietiging van het nieuw gestichte Israël.

In het kader van deze oorlog kwam het tot twee vluchtelingenstromen. De ene stroom bestond uit 500.000 vluchtelingen, de andere uit 850.000 vluchtelingen. Interessant genoeg is in de tegenwoordige discussie rondom het Midden-Oostenconflict meestal alleen nog maar sprake van de 500.000 mensen omvattende vluchtelingenstroom, wat al een eerste signaal is voor het verdwijnen van het neutraliteitsgebod. Laten we dus met deze 500.000 vluchtelingen beginnen.

Snel verder lezen KLIKKEN op–>> Lees verder “De creatie van de ‘eeuwige Palestijnse vluchteling’ door de Verenigde Naties”