Israël is een Vergissing

Het is niet de “armoede”, niet de “bezetting”,

maar de islamitische haat

door Martien Pennings

In dit stuk wordt “Palestijns” en “Palestijnen” consequent tussen aanhalingstekens gezet, omdat de “Palestijnen” een invented people zijn, een rond 1964 opportunistisch uitgevonden volk. Verzonnen om als wapen tegen Israël te kunnen dienen, om in de Koude Oorlog als pion door de Sovjet Unie gebruikt te kunnen worden en om de volkshaat in de Arabische dictaturen op Israël te kunnen blijven afleiden. Palestina gold in de islamitische wereld al eeuwen als een verwaarloosde uithoek van Syrië, waar Joden, Christenen en Arabische moslims woonden. Nergens wordt een “Palestijns volk” ooit genoemd: het is een historische propagandazwendel met Yasser Arafat als boegbeeld.

Daarentegen bestaan de Joden als volk wel degelijk. Sinds duizenden jaren hebben Joden onafgebroken in Palestina gewoond. Ook in de diaspora (vanaf 70 na Christus) zijn de Joden over de hele wereld geestelijk verbonden gebleven met Palestina en vooral met Jeruzalem. In de 19e eeuw zou dat materiële uitdrukking krijgen in de Zionistische beweging van Theodor Herzl. Over het Zionisme bestaan in de Joodse gemeenschap verschillende opvattingen, voor mij is Israël een symbool van de Joods-christelijk-verlichte traditie waarin ook de ervaring van de Tweede Wereldoorlog moreel is verwerkt.

De Arabieren hebben onder de vlag van de islam pas in 638 na Christus (!!!) Palestina bloedig aan het kromzwaard onderworpen. Als het doorslaggevende argument moet zijn “oorspronkelijke bevolking” dan winnen de Joden het ruimschoots. En als het doorslaggevende argument moet zijn “bloeddorstige kolonialen moeten weg” dan komen uitsluitend de Arabieren daarvoor in aanmerking. Want in de volgende 1300 jaar hebben de Joden onder bezetting geleefd. Ze waren op zijn best door islamitische heersers uitgebuite rechtelozen (“dhimmies”) en op zijn slechtst werden ze mishandeld en vermoord. Die islamitische heersers waren eerst Arabieren en later Turken (Ottomaanse Rijk). Al kregen sommige Joden door hun talenten hoge posities onder islamitische Arabieren en Turken, maar in onzekerheid en angst leefden ze ál die 1300 jaar. (1)

We hoeven dus over het recht van de Joden om in Palestina te leven helemaal niet zo formalistisch te zeuren. Dat gezeur gaat dan altijd over het gedoe tussen enerzijds Engeland – dat in 1920 per mandaat van de Volkenbond het bestuur over Palestina kreeg – en anderzijds Arabische “nationalistische” en machtsbeluste potentaten, die hun kans schoon zagen onder het Kalifaat der Ottomanen uit te komen. Doordat de Turken van het Ottomaanse Rijk op eigen initiatief (!) in 1914 de kant van de Duitsers kozen in de Eerste Wereldoorlog, hoorden ze bij de verliezende partij en kwam zo’n beetje het halve Midden-Oosten onder mandaat van Engeland en Frankrijk.

Gezeur over gedoe tussen Engeland en Arabische potentaten? Bijvoorbeeld over hoe kolonialistisch en stiekem het Sykes-Picot-verdrag (1916) wel niet was, waarbij Engeland en Frankrijk het Midden-Oosten onder elkaar verdeelden als het Ottomaanse Rijk eenmaal verslagen zou zijn. Over de status van de Balfour-verklaring (1917) een briefje van een Engelse minister van Buitenlandse zaken namens het Engelse kabinet aan een niet onbemiddelde Joodse Zionist, ene Rotschild, waarin stond dat Engeland welwillend stond tegenover de vestiging van een Joods tehuis in Palestina. Over hoeveel rechtskracht die Balfourverklaring wel of niet kreeg door de opname in het Volkenbondmandaat inzake Palestina aan Engeland. Over de Hoessein-McMahon-correspondentie en dus over de vraag of een bepaalde Arabische potentaat uit het huis der Hashemieten, namelijk Hoessein ibn-Ali (dood 1931) , in ruil voor zijn hulp bij het ondermijnen van het Ottomaanse Rijk middels het Arabisch nationalisme misschien te weinig heeft gekregen van de Engelsen. In elk geval kreeg zijn zoon Abdullah in 1923 “Trans-Jordanië”. Over die “Hashemieten” en “Trans-Jordanië” zo dadelijk meer.

Formalistisch gezeur over gedoe tussen Engelsen en Arabieren staat dus helemaal los van het recht van de Joden om naar Palestina te emigreren: de Arabische moslims hebben in 638 een aanvalsoorlog op hen uitgevoerd – het zou niet de laatste zijn – hebben gemassamoord onder Christenen en Joden en vervolgens vooral de Joden gedurende 1300 jaar geterroriseerd en “gedhimmiseerd”. En wat deden de Joden toen ze in de 19e eeuw “terugkwamen” in Palestina? Wat Joden altijd doen als ze maar de kans krijgen: ze brachten welvaart, dynamiek, betere gezondheidszorg en een hogere levensverwachting in een Palestina dat, nogmaals, volgens alle ooggetuigenverslagen in de 19e eeuw tot dan toe een troosteloze uithoek van Syrië was dat weer viel onder het Ottomaanse Rijk.

Onder de Joden was door de eind 19e eeuw aanzwellende Jodenhaat, vooral in Oost-Europa, de Zionistische beweging steeds populairder geworden. Sinds 1880 migreerden steeds meer Joden naar Palestina. Wat er aan bloeiende aarde na 1880 ontstond was door de Joden voor duur geld gekocht en met eigen harde arbeid (moeras of rots of zand) in cultuur gebracht. Arabieren kwamen af op die bloei: degenen die nu “Palestijnen” worden genoemd zijn waarschijnlijk afstammelingen van Arabieren die later dan veel Joden in Palestina aankwamen.

Kortom: de islamitische Arabieren hebben de Joden 1300 jaar – vanaf de 7e eeuw tot de 20ste eeuw – vermoord, verdreven en onderdrukt en toen de Joden terugkwamen brachten ze aan de Arabische moslims humaniteit en welvaart. We zullen zien dat het antwoord van de Arabische moslims opnieuw bestond uit moord, verdrijving en onderdrukking.

Lees snel verder klikken op: Lees verder “De moslimwereld baart een ongewenst kind: Israël”