Tuvia ‘de Jordaniër’ Tenenbom (4de van links) onder Syrische vluchtelingen in het vluchtelingenkamp van Gräfenhainichen, een stadje van ca. 12.200 inwoners in de Duitse deelstaat Saksen-Anhalt dat momenteel ca. 9.500 vluchtelingen heeft opgenomen waarvan ruim de helft Syriërs zijn [beeldbron: Der Spiegel]
In zijn nieuwe boek “Alleen onder vluchtelingen” (Hello Refugees!) spreekt Tuvia Tenenbom over zijn schokkende ontdekking hoe erbarmerlijk die Uber-humanistische Duitsers het meer dan een miljoen Syrische vluchtelingen behandelen die ze “verwelkomd” hebben in hun land. Hierin exposeert hij de werkelijkheid die andere journalisten bedekken, net zoals zijn andere meest gelezen werken van de afgelopen jaren, zoals ‘The Lies They Tell‘ (Alleen onderAmerikanen) over racisme in de VS. Hoewel hij lang geleden de Israëlische ultra-orthodoxe wereld heeft verlaten waarin hij is opgegroeid, is het geloof van Tenenbom de kern van zijn oneindige zoektocht naar de waarheid.
Hoe hij Duitsland thans ervaart? Tuvia Tenenbom in een interview met Der Spiegel van 31 maart 2017: “Er bestaat een argument tussen het ene concept dat eerder bestaat, dat gebaseerd is op het behoud van de eigen cultuur – je kan dit bekrompenheid noemen – en een andere beweging die geen grenzen en geen nationale staten wil en culturen wil vermengen. Dit zijn twee valide percepties, twee legitieme wensen. Maar noem deze mensen geen Nazi’s gewoon omdat ze de Duitse cultuur willen behouden.”
Waarom? ‘Omwille van Adolf!’
Tuvia Tenenbom, die de meest acute en allerte waarnemer is van wat er onder de oppervlakte van de beleefde samenleving zit, heeft zijn aandacht gevestigd op de “vluchtelingen” van Duitsland. Tot zijn verbazing en geen klein ongenoegen, gaat wat hij heeft ontdekt niet zozeer over deze migranten, maar over Duitsland zelf, en het oogt helemaal niet zo fraai. Een vraag die hij aan elke Duitser stelt die hij ontmoet is, waarom zijn de Duitsers zo veel meer gastvrij voor deze vluchtelingen dan elk ander Europees land? Het antwoord, ongeacht wie hij vraagt, is steeds hetzelfde: “omwille van Adolf” [Hitler]. De Duitsers willen niet dat iemand denkt dat ze nog steeds nazi’s zijn en dat ze de wereld willen laten zien hoe progressief en openhartig en ruim van geest zij vandaag wel zijn, zodat iedereen van hen zou houden.
Voor zijn vorige boek “Alleen onder Duitsers” (2016) reisde hij zes maanden lang doorheen Duitsland als “Toby de Duitser”. Voor zijn nieuwe boek heeft hij zich een nieuw personage aangemeten als “Toby de Jordaniër”. Zich voordoende als de zoon van Jordaanse en Europese ouders, gebruikt hij zijn vloeiende kennis van de Arabische taal om vluchtelingenkampen in Duitsland te bezoeken waar de toegang voor de media routinematig wordt verboden. Wat hij ontdekt schokt hem diep. Hij stelt met eigen ogen vast dat migranten worden behuisd in absoluut ontoereikende omstandigheden, die met z’n twaalven in een ‘kamer’ worden gepropt in wat niet meer is dan en inderdaad wordt omschreven als ‘containers’. Overleven op walgelijk voedsel, werkloos en zonder blijkbare middelen om uit deze situatie te raken, worden deze migranten daadwerkelijk door de Duitse staat aan hun lot overgelaten.
Overal waar hij gaat vertellen mensen hem hetzelfde: dat kanselier Angela Merkel genoodzaakt werd om meer dan een miljoen migranten op te nemen, om de morele vlek van het nazi-verleden van Duitsland uit te wissen. Hij concludeert dat dit geen gewetensdaad was. Hoe zou het anders kunnen zoals deze mensen thans aan hun lot werden overgelaten? Het was in plaats daarvan een stap om de wereld te tonen – en vooral aan zichzelf – dat deze voormalige nazi-staat het geweten van de wereld is geworden. Met andere woorden, het was een cynische gebaar dat het woord ‘geweten’ ontdoet van elke betekenis.
Antisemitisme weer normaal
Erger dan dat, ontdekt Tenenbom ook dat deze publieke advertentie van collectief ‘geweten’ legitiem en openlijk antisemitisme heeft veroorzaakt. Herhaaldelijk en zonder twijfel vertellen de Duitsers dat ze zich thans moreel superieur beschouwen aan de Joden en aan de staat Israël, die zij als uniek racistisch en moorddadig beschouwen, aldus Melanie Phillips in haar artikel van 17 september 2017.
Hij treft dat niet aan onder de Syrische vluchtelingen of andere migranten. Hij vindt het alleen terug bij de Duitsers. Hij stelt vast dat, zogenaamd “anti-racistische”, “mensenrechten” activisten het humanitaire gebaar van Duitsland applaudiseren en oproepen om nog meer vluchtelingen toe te laten, in feite diep door de wol geverfde racisten en antisemieten zijn. Tenenbom wist al dat Duitsland nog steeds met Joodhaat worstelt; hij heeft deze onaangename vaststelling in zijn vorige werk onverbiddelijk besproken en aangeklaagd. Maar nu vertelt hij me, het is veel meer open en brazen. En dat zegt hij, omdat de behandeling van de migranten het in staat heeft gesteld om Duitsland te laten voelen dat het het stigma van zijn verleden eindelijk heeft afgeworpen. Nu is het land weer vrij om de Joden weer te haten.
Hoe hij dit land vandaag ervaart? Tuvia Tenenbom in een interview met Der Spiegel van 31 maart 2017: “We hebben hier het werkelijk extreme geval van een land dat geen immigratieland was en plotseling besloot om er een te zijn. Door de straten wandelen en zoveel mensen Arabisch horen spreken, dàt is een extreme verandering. Het hele Westen beweegt zich in één richting – God weet naar waar – maar Duitsland beweegt tien keer zo snel. Veel Duitsers denken hetzelfde als de Amerikanen. Ze zijn alleen bang om het te zeggen.
Het Duitse Recht is meer liberaal dan dat van veel centristische Amerikanen. Maar dit verhindert hen niet dat naar hen gespuugd wordt, beledigd en beschouwd worden als kwaadaardig en als dusdanig gereïncarneerd zijn in de huidige ‘goede’ Duitsers, die zo trots zijn op het feit dat ze de vuiligheid van het verleden van zich hebben afgegooid en thans hun moslims beter behandelen dan zij destijds de Joden behandelden. Wel ja, ze wonen nog in kampen, met onvoldoende medicijnen, met veel plak en vliegwerk en bedden, maar ze zijn niet dood! En bovendien doen de Joden in Israël thans verschrikkelijke dingen zodat de Duitsers zich weer goed in hun vel kunnen voelen, aldus EoZ in zijn review van 7 augustus 2017.
In feite zijn veel vluchtelingen die door Tuvia werden geinterviewed economische ‘vluchtelingen’, op zoek naar een beter leven in Europa. Ze zijn niet in gevaar. Ze willen met blonde Duitse vrouwen trouwen. De goede Duitse liberalen zijn niet zo liberaal zoals ze zichzelf trachten te rechtvaardigen. Ze geven niet echt om de conditie van hun moslimgasten, maar ze willen dat iedereen weet dat ze vandaag echt goede mensen en ‘goede Duitsers’ zijn, en niet zijn zoals hun eigen voorouders. “Hallo, vluchtelingen!” is onderhoudende lectuur. Terwijl het niet over Joden en Israël gaat, legt het op veel manieren veel uit over hoe Joden en Israëli’s vandaag worden behandeld. Maar over het algemeen toont Tenenbom in zijn misleidende eenvoudige stijl aan dat de waarheid veel complexer is dan eender wie van de intellectuelen kan begrijpen.
Tuvia Tenenbom, geboren in Tel Aviv in 1957, komt uit een Duits-Joods-Poolse familie en woont sinds 1981 in New York. Hij werkt als journalist, essayist en dramaturg en schrijft voor talrijke kranten in de VS, Europa en Israël, waaronder ‘Die Zeit’. In 1994 stichtte hij het Joodse Theater van New York. Eerder verschenen “Alleen onder Amerikanen” (aka ‘The Lies they Tell’ – 2016), de bestseller “Alleen onder Joden” (aka ‘Catch the Jew’ – 2014) en “Alleen onder Duitsers” (I Sleep in Hitlers room’ – 2012).
De Israëlische brigade-generaal Tzvika Haimovitz (rechts) en de Amerikaanse majoor-generaal John L. Gronski ondertekenen een akkoord tijdens een ceremonie die plaatsvond op de Israëlische Luchtmachtbasis Bislach nabij Mitzpe Ramon op maandag 18 september 2017 [beeldbron: AP/Tsafrir Abayov]
Hebron, 8 juni 1967. Rabbijn 
Eilat, in het zuiden van Israël. De muur tussen Israël en Egypte. De muur, in feite een hekken, is zo’n 245 km lang. Linksboven een controletoren aan de Egyptische kant van de grens [
